#111

za oknem życie się toczy

szklana granica wolności 

widzę jak dzień się z nocą droczy

ale nie ma w tym śladów normalności 

nie znam już żadnych słów 

nie mam już żadnych emocji

jestem znudzona od stóp do głów

każdy ludzki odruch staje się nieznośny

w bezwzględnej próżni

idę przez szeroki korytarz

stawiając nierówne kroki

w rytm podtrzymywanego życia

jak ptaszek zamknięty w klatce

kolejny raz w tym roku

czy tak już będzie zawsze

czy kiedyś wyjdę z półmroku

Kreatywny Human