dziękuję (#114)

że można tańczyć ze smutkiem w oczach

(to był mój nawyk po całonocnych rozmowach)

że czasem sygnały bywają dwuznaczne

więc gdy ktoś chce spać, niekoniecznie zaśnie

że choć chłód dłoni zapowiada koniec

ostatnia się o nim dowiem

że zostaną ze mną wspomnienia tylko

bo krótko się będę cieszyć z tobą każdą chwilką

że nie każdy duet to harmonia

choć zdawało się, że i on chce, i ona

że moja wrażliwość jest moją siłą

choć przy tobie miała naturę złośliwą

że te wszystkie historie

bolesno-trudne choć piękne

mają ograniczoną liczbę uniesień

i wreszcie

dziękuję Sanah za zrozumienie

że to nie ja byłam problemem

Kreatywny Human