to nie tylko przystanek (#129)

to nie tylko przystanek

to miejsce spoczynku

straciłam nadzieję na każdy poranek

i bezpieczne miejsce bez znamion budynku

dopiero teraz zaczynam

radzenie sobie ze stratą

zerwana więź fatalna w skutkach

wszystko co wcześniej było imaginacją

noszę w sobie smutek

jest trzonem mojej osobowości

jakkolwiek się poruszę

przypomina o sobie bez litości

ścigam się z nim wytrwale

a potem patrzę na jego triumf

siebie już nie ocalę

coraz trudniej stworzyć się z pyłu

jak słynny szklany klosz

który odcina mnie od świata

na moje miejsce zawsze osób sto

ja jestem nic nie warta

Kreatywny Human